Mama, vind jij mij lief?

“Mama, vind je mij aardig?” Deze vraag stelde mijn zoontje (6) mij laatst telkens weer, meerdere keren per dag. Mijn gevoelig zoontje dat zich behoorlijk uitdagend en grens overschrijdend kan gedragen, met name als hij gespannen is. De eerste paar keer antwoordde ik: “natuurlijk schat, ik hou altijd van je”. Toen hij de vraag maar bleef stellen zei ik tegen hem: “Je vraagt heel vaak aan me of ik jou wel aardig vind. Maak je je zorgen of mama jou wel aardig en lief vindt?”.

De laatste tijd was het innerlijk meisje van mijn zoontje ook behoorlijk gespannen: eerst de verjaardag van zijn tweeling broers, dan Sinterklaas en hij liep al weken met een verkoudheidsvirus rond. Zoals altijd, uit hij dat dan niet door huilerig en angstig te worden, maar door de schaduwkant van zijn innerlijk jongetje te laten zien: z’n broers treiteren, schelden, slaan. Zijn broers zeggen dan ook regelmatig tegen hem dat ze hem niet aardig vinden en ook wij (de ouders) kunnen natuurlijk ons geduld verliezen en geïrriteerd reageren.

Mijn handen voorhanden

Ik was buiten met hem toen dit gesprek op gang kwam en had weinig voorhanden behalve mijn… handen!
Dus ik liet hem mijn open hand zien en vroeg hem: “Hoeveel vingers zie jij nu?” “Vijf!” antwoordde hij springend (hij springt altijd als hij enthousiast is). Vervolgens verstopte ik drie vingers en vroeg: “Hoeveel zie je er nu?”. “Twee!” antwoordde hij, almaar springend. Ik zei: “Je ziet nu deze 2 vingers, maar zijn de andere vingers er dan niet meer?”. “Jawel” zei hij, met een huppel: “ze zijn er nog wel maar je ziet ze niet”. “Precies!” zei ik. “Ze zijn er wel maar je ziet ze even niet”.

Afhankelijk van wie we zijn en van de situatie waarin we zijn, zetten we verschillende aspecten van onszelf voorop. Maar dat betekent niet dat de andere aspecten van onszelf er dan niet zijn. Ze zijn op de achtergrond aanwezig. Met de innerlijke familie wordt dat heel inzichtelijk. Als mijn zoontje zijn treiterende kant laat zien (schaduwkant innerlijk jongetje), weet ik dat zijn lieve, zachte kant (innerlijk meisje) ergens op de achtergrond aanwezig is. En dat zijn innerlijk meisje waarschijnlijk gespannen raakt van wat zijn innerlijk jongetje allemaal uitspookt! Waardoor het innerlijk jongetje nog een tandje bijzet, het spook!

Terug naar de handen die ik toen voorhanden had. Ik zei: “Als deze vingers allemaal stukjes van jou zijn, wat is dan de duim?” (ik deed een duim omhoog). Dat was volgens mijn zoontje zijn ‘coole’ kant. Het kleine schattige pinkje was zijn lieve kant en de wijsvinger was degene die wijst waar je naartoe gaat. Toen kwamen we bij de middelvinger… Er verscheen een stoute lach op zijn gezicht: “Ooooh, mama!!!” Ja, dat was zijn stoute kant! Terwijl ik die vinger omhoog hield (toch wel hopend dat niemand mij hier buiten zou betrappen op het opsteken van mijn middelvinger naar mijn kind) , vroeg ik mijn zoon: “En? Is je aardige, lieve kant nu weg?”. Hij glimlachte. “Nee, zei hij. Die is er nog, hier (mijn pink aanrakend). Je ziet hem alleen niet, want hij zit verstopt.” Daarna was het een inkoppertje voor me. “Als jij scheldt of slaat, weet ik dat jouw aardige, lieve kant er ook altijd is”. Het is een grote opluchting voor hem te weten dat ik dit weet. Mijn zoontje heeft een start gemaakt als mini regisseur van zichzelf. Aan mij de schone taak om hem daarbij te begeleiden terwijl ik mezelf blijf regisseren!

Janneke van Olphen enVie | Gevoeligheid Grootbrengen

Ik geef een cursus voor ouders van hooggevoelige kinderen met een sterk innerlijk jongetje:  ‘Cursus Hooggevoelig en Strong-willed kind’