Schuldgevoel

Vandaag wilde ik een stukje schrijven over omgaan met oordeel en afwijzing. Omdat je daar, als je kind hooggevoelig van aard is, vaker mee te maken krijgt. Het pijnlijke daarbij is, dat oordeel en afwijzing juist als je hooggevoelig bent, zo enorm binnen kan komen. Dat heb ik zelf ook ervaren. Ik heb er veel van geleerd. Daarover wilde ik iets met jullie delen. Als voorproefje voor 18 maart. Dan geef ik namelijk een speciale themadag over ‘omgaan met oordeel en afwijzing’.

Maar toen ontving ik vanmorgen zo’n verdrietig bericht. De man van een vriendin, vader van 3 kleine kinderen, is vannacht overleden. En al was hij al langer ziek: zijn dood kwam toch plotseling. Mijn vriendin woont in Londen. Ik sla mijn armen om haar heen, in gedachten. Ik zou er even willen zijn, nu. Ik had er sowieso vaker willen zijn, de afgelopen maanden. Zo wordt het  in mij aangeraakt: het gevoel tekort te schieten, niet goed genoeg te zijn.

Dat is hetzelfde gevoel dat ik als kind kreeg als er over mij geoordeeld, geroddeld of zelfs maar negatief gedacht werd. Ik voelde het haarfijn aan. Ik ging op een gegeven ogenblik geloven dat ik niet voldeed, dat ik niet goed genoeg was. Kortom: ik ging mezelf afwijzen. Erg gelukkig werd ik daar niet van. Zo hard als ik tegen mezelf was. Zo bang, telkens, om te falen. Zo verdrietig en eenzaam omdat ik mezelf buitensloot.

Mijn eigen harde oordelen, mijn angsten, mijn verdriet: ik kon het destijds niet goed dragen en zakte in de welbekende put. Eenmaal in die put, kon ik verder wegzakken of om me heen kijken. Ik deed het laatste. Het was een smalle put, symbolisch voor het weinig aan ruimte dat ik mezelf gaf. De wanden donker en koud, zoals mijn gedachten. En ik stond tot aan mijn nek in de tranen van mijn verdriet. Ik snakte naar ruimte, warmte, licht, gelukkig zijn. En vond mijn weg daar naartoe.

Stap voor stap, op mijn tempo en op mijn manier. Bij elke stap kwam ik weer iets tegen. Zoals ik vandaag het schuldgevoel tegen kom. Ik ben me er bewust van en besluit om er naar te kijken. Heel rustig, met een tikkeltje nieuwsgierigheid. Ik sluit mijn ogen en neem het schuldgevoel waar. Wat heeft mijn schuldgevoel mij te vertellen? Ik voel waar het zit: in mijn armkommen, aan de voorkant van mijn lichaam. Mijn armen voelen zwaar. Ik voel me zo beperkt. Door mijn fysieke lichaam. Nu kan ik haar niet omarmen, snikt het meisje in me. Haar warme tranen stromen de put uit. Vallen in mijn schoot, waar ze worden opgevangen.

Zo zit ik een tijdje. Ik laat mijn meisje weten dat ik er ben. Zij voelt zich omarmd. Niet door mijn fysieke armen. Maar door mijn geduldige en liefdevolle aandacht. Armen van licht die haar omringen. Mijn meisje ontspant. Het is goed zo. Dit is ook een manier om er te zijn.

Ik weet: ik ben er niet fysiek, maar ik ben er wel. In gedachten, sla ik mijn armen om haar heen.

Janneke van Olphen – enVie | Gevoeligheid Grootbrengen