Als je hooggevoelig kind je adrenaline doet stijgen…

“BWAAAAH!!!!” schreeuwt mijn jongste plotseling luidkeels. Adrenaline schiet door mijn lijf en verjaagt tijdelijk zen mama. Vanwege de decibellen en vervolgens de gedachte die onmiddellijk in mij opkomt: “Oeps: hij is gespannen!”

Ook mijn jongste is behoorlijk gevoelig van aard (in termen van de innerlijke familie: hij heeft een sterk innerlijk meisje). Dus raakt hij sneller gespannen. Daar waar zijn oudere broers dan rust en ontspanning opzoeken, gooit hij de spanning er regelmatig met flink wat tumult uit. Een aanslag op de (ook al zo gevoelige) zintuigen van de overige gezinsleden. Waardoor de spanningsbarometer in onze woonkamer zomaar naar ‘stormachtig’ kan schieten.

Persoonlijke uitdaging

Hiermee onthul ik ook wat mijn zoontje mij inmiddels al jaren aan het leren is: hoe ik – te midden van zijn spanningsontladingen – rustig blijf. Grappend verwoord: hoe ik blijf doorademen terwijl ik door de bliksem getroffen word. Want wat een kracht heeft mijn manneke!

De adrenaline doet mijn hartslag verhogen, mijn ademhaling versnellen, mijn spieren aanspannen: in mijn lichaam is het sympathische systeem geactiveerd. Dat is de reactie van je lichaam op acute stress. De vlucht / vecht reactie. Als je (hoog)gevoelig bent, schrik je eerder en wordt het sympathische systeem dus ook sneller geactiveerd. Dat geldt ook voor mensen die al gespannen zijn.

Scene 1:

Als ik niet oplet, dendert de bal van spanning in mijn maag met een rotvaart naar mijn keel om daar met een woeste “hou eens op!” naar buiten te rollen. Mijn innerlijke man beschermt dan op zijn primitieve manier, mijn geschrokken innerlijke meisje. Dit is het gevaarlijk duo. Wat niet werkt omdat mijn zoontje dan ook schrikt en mij met de snelheid van een boomerang een tweede, nog luidere, “BWÁÁÁÁÁH” naar mijn hoofd slingert.

Als zijn moeder en rolmodel, is het uiteraard aan mij om dit patroon te doorbreken. Makkelijker gezegd dan gedaan als je sympathische systeem op hol is geslagen. En toch… het kan! Spanning blijft in de lucht hangen zolang het ‘naar boven schiet’. Hij schreeuwt, ik snauw, hij schreeuwt etc… Het kan zelfs erger worden als spanning, spanning tegenkomt. Als twee donderwolken, botsend in de lucht. Spanning verdwijnt als het aarde vindt, net als bliksem. Dat is alleen de andere kant op dan je, onder invloed van stress, neigt te doen.

Scène 2:

“BWAAAAH!!!!” mijn jongste schreeuwt. Ik signaleer bewust dat ik schrik. Inmiddels weet ik precies waar ik dat in mijn lichaam voel, waardoor ik er alert op ben. Gelijk verplaats ik mijn adem naar mijn buik, leg mijn hand op mijn buik en adem langzaam en diep in, via mijn neus. Ik laat mijn schouders zakken en trek mijn mond open (alsof ik gaap), om mijn kaak te ontspannen. Als ik erg geschrokken ben en het praktisch mogelijk is, loop ik soms eerst even weg (mijn time-out). Bij de uitademing laat ik de spanning naar beneden (naar de aarde) weg stromen. Ik zet mijn beide voeten stevig op de grond. Dan loop ik naar mijn kind, kom op ooghoogte, leg mijn hand rustig op zijn rug of schouders en vraag hem, vanuit de rust in mijn buik (innerlijke vrouw): “Zo, dat was een harde schreeuw! Wat is er?”.

Oefening baart kunst. Als je wilt leren om de rust terug te vinden wanneer je in de stress schiet, raad ik je aan om deze techniek een tijd lang, dagelijks te oefenen op momenten dat je niet geschrokken bent. Dan gaat het je steeds vaker lukken op de momenten dat je werkelijk in de stress schiet.

Beter met je eigen hooggevoeligheid leren omgaan?

Kom naar de workshop ‘Hooggevoelige Ouders!’

Janneke van Olphen – enVie Gevoeligheid | Grootbrengen