Kind in de stress? Do NOT talk!
Hoe ouder je kind wordt, hoe mondiger. Ook een hooggevoelig kind. Dat is leuk want je kunt hele gesprekken voeren. Je kind gaat ook steeds meer argumenteren en in discussie… Ook als emoties oplaaien, wordt je kind verbaal sterker. Dan neig je als ouder al gauw om iets terug te zeggen. Laat dat nu net hetgeen zijn dat bij emoties averechts werkt!
Een voorbeeld
Mijn jongste zoon speelt een spel met zijn vader en is al verder gekomen dan mijn oudste zoon. Als mijn oudste zoon dat doorkrijgt, schrikt hij en omdat hij zo gevoelig van aard is (sterk innerlijk meisje), schiet hij direct in de stress. Boos eist hij schreeuwend dat hij NU aan de beurt is, het ene na het andere argument wordt aangevoerd. Ondertussen schopt hij tegen een krukje, huilt hij tussen twee argumenten door. Zijn vader blijft rustig, maar probeert wel met hem te praten. Zo stelt hij voor dat mijn zoon over 10 minuten aan de beurt is. Mijn oudste raakt hier alleen nog maar meer van overstuur.
Op een afstandje
Ik ben er niet direct bij betrokken en zie van een afstandje wat er gebeurt. Ik zie de wanhoop bij mijn kind, zijn stress, zijn frustratie omdat hij niet gehoord wordt. En ik weet: hij hoort ons niet. Als je in de stress bent, kun je namelijk niet zo goed nadenken. Daar zorgen de stress hormonen voor. Niet iedereen raakt snel in de stress, veel hooggevoelige kinderen wel. Een relatief klein iets kan er al voor zorgen dat de spanning bij je hooggevoelig kind zo hoog oploopt, dat je kind in de stress schiet.
Praten heeft nu geen zin
Hoe mondig mijn oudste ook was: praten had op dat moment geen zin. Eerst tot rust komen. Dat zou in de woonkamer niet lukken omdat daar mijn jongste zoon met zijn vader zat: de bron van alle frustratie. Het aanzicht van die twee en het spel, deden de emoties bij mijn zoon telkens weer oplaaien. Ik greep in door mijn zoon te zeggen dat we naar zijn kamer gingen. Uiteraard ging hij daar in eerste instantie door met raaskallen.
Opvangen
Vanuit de rust in mezelf (innerlijke vrouw) sloeg ik mijn armen om hem heen en fluisterde ik :”shhhh, eerst rustig worden”. Hij zat tegen mij aan op zijn bankje, waar hij half snikkend, half boos nog wat argumenten eruit gooide. Ook toen merkte ik hoezeer ik (vanuit mijn innerlijke man) geneigd was om daar iets op terug te zeggen. Maar ik wist beter en herhaalde: “Ik ben er voor je, eerst rustig worden”. Dat hielp wel, zijn innerlijk meisje voelde zich opgevangen. Hij kwam tot rust en na een tijdje kon hij weer helder denken. Pas toen was hij in staat om een gesprek te voeren. Kon hij horen dat wij naar hem luisterden, kon hij ook horen wat wij tegen hem zeiden. En kwam het helemaal goed.
Dus:
• Leer herkennen wat bij jouw kind de signalen zijn dat je kind ‘in de streeeeeess!!!!’ is.
• Laat je, zeker bij een groter kind dat hevig argumenteert, niet verleiden om in gesprek te gaan. DO NOT TALK!
• Zoek de rust in jezelf op
• Neem je kind apart van hetgeen waarvan hij in de stress schiet.
• Zeg alleen het strikt noodzakelijke zoals “eerst tot rust komen”.
• Vang je kind op door er vanuit rust voor je kind te zijn.
• Ga pas weer praten als je kind helemaal tot rust is gekomen.
Janneke van Olphen – enVie | Gevoeligheid Grootbrengen
Selecteer het boek naar keuze en bestel vandaag nog!
Een duidelijk en zeer waardevolle blog/artikel
Mooi en duidelijk verhaal, hier kan ik wat mee en ik ga het zeker proberen! Dank hiervoor!
Heel herkenbaar alles wat ik op deze site lees.
Wij hebben op dit moment een pittige tijd met onze dochter van net 7.
Gisteren enorme driftbui omdat haar zus ging logeren en zij niet.
Deze confrontatie kon ik ook niet wegnemen. Driftbuien duurde ook erg lang.
Heb er wel consequentie aan verbonden niet meer opblijven wat natuurlijk niet meehielp.
Heb soms gevoel dat je steeds aan pleasen bent. Ze kan alles maken en mag opblijven.
Uiteindelijk mocht ze nog wel in bad en dat hielp om boosheid te verminderen.
Hebben jullie nog tips hoe om te gaan met confrontatie die je niet weg kan nemen?
Bedankt!!
Puck
Beste Puck,
Fijn dat zoveel herkenbaar voor je is. Inderdaad zijn er ook ‘onvermijdelijke’ confrontaties omdat het natuurlijk gebeurt dat dingen ‘moeten’. Zoals ‘naar school gaan’ of ‘met je mee naar de winkel’ omdat je haar nog niet alleen thuis kan laten. En het is belangrijk dat Puck zich weliswaar gezien en gehoord voelt en daarnaast gaandeweg ook leert om met jullie rekening te houden. Als het gaat om Puck mee te krijgen wanneer iets moet: dat kan ik niet even met wat tips beantwoorden. Om hier echt goed mee om te leren gaan, vraagt dat je je hier echt een keer goed in verdiept. Dat je gaat begrijpen wat er precies bij haar gebeurt en bij jou als reactie daarop. Vervolgens ga je zien wat nodig is, en kun je gaan (leren) handelen. Dat is ook de reden dat ik de cursus aanbied. Aan tips alleen heb je dus niet genoeg. Waardoor je teleurgesteld zult raken dat de tips niet genoeg werken. Die teleurstelling wil ik voorkomen. EEn HG&SW kind grootbrengen is al pittig genoeg!
Bedankt voor je antwoord.
Heb zelf vaak het gevoel dat onze dame zo sterk in haar hoofd heeft hoe iets moet gaan dat daarin schakelen niet lukt. Een ijzersterke wil. Het moet zoals zij wil en nee kan ze niet accepteren. Dat uit zich dan in driftbui.
We zij n nu heel druk om alles aan te kondigen zodat ze weet wat er komen gaat.
Maar ook dan levert het nog strijd op als het om iets gaat wat zij vervelend vind, geen zin in heeft of haar onderbreekt in haar activiteit….
wie weet toch nog een keer op cursus…
Gaan binnenkort met haar naar iemand van de psychische hulpverlening en hopen dat zij onze dame handvaten kan bieden om met haar boze gevoel om te gaan. Maar ook dat zij tips voor ons heeft.
In een driftbui wilde ons meisje zich laten doodschieten…….Dat was te veel….
Zo herkenbaar en vooral de verleiding die ik niet altijd kan weerstaan om toch in de discussie mee te gaan. Mijn zoontje ( hsk )strong willed van 7 jaar doet ook geregeld zijn handen voor zijn oren roept vervolgens ‘ik hoor je niet, ‘ik hoor je niet’. Heel frustrerend, maar de boodschap die hij geeft is wel duidelijk, ‘nu niet praten tegen mij’., ‘ik kan het niet aanhoren’. Ondanks dat ik begrip toon en dat blijf doen, doet hij toch telkens zijn handen voor de oren. Alsof hij het begrip ook niet aan kan horen. Soms is dat zelf een kooltje op het vuur. Heb je ook een tip hoe ik daar mee om kan gaan?
Hoi Maaike, je ziet het goed: op dat moment zegt hij ‘niet praten tegen mij’. Ook begripvol praten, is praten, dus ectra prikkels terwijl je zoon op dat moment even geen extra prikkels erbij kan hebben. Eerst tot zichzelf laten komen, dus rust geven, niet praten. Dat kun je ook met hem afspreken: dat als hij merkt dat mensen even niet tegen hem moeten praten, dat je hem dan even met rust laat. Als hij weer tot zichzelf en tot rust is gekomen, kun je weer met hem in gesprek. Waarbij ik je aanraad om eerst aan te sluiten met een erkenning https://gevoeligheidgrootbrengen.nl/gevoelens-hooggevoelig-kind-erkennen/ Hartelijke groet!